ลอสแองเจลิส..คนเดียว ตอนที่ 5 (ตัดจบ..ส่งท้าย) จริงๆ ฝรั่งก็ไนซ์กว่าที่คิดเยอะ เชื่อว่าเราอยู่เมืองไทย ใครๆ ก็แอบกลัวฝรั่ง ห่วงจะสื่อสารไม่ได้ แต่วีคนึงที่อยู่ตรงนี้ รับรู้ได้ว่า..ฝรั่งแม่งก็ไนซ์ดีหวะ
ง่ายๆ ตั้งคนกวาดถนน แม่บ้าน แม่ลูกสอง ไล่ถึงผู้บริหาร เขาจะทักทายและถามไถ่เราทุกเวลา แค่มึงกดลิฟท์เจอคนข้างใน ก็มาเสียงมาละ “ฮาว อาร์ ยู ดูอิ้ง” ตอนแรกๆ ก็ไม่คุ้นหรอก …มึงรู้จักกูหรอ? ตอบแค่..กู๊ดดด และยิ้มสยาม
แต่พออยู่ไปเรื่อยๆ รู้สึกว่าความไนซ์มีอยู่ทุกที่ วันที่ 3-4 ตุ๊ดเริ่ม รู้งาน กู๊ดมอร์นิ่งคนในลิฟท์ก่อนเลย ก็แค้คำทักทายเป็นมารยาท แต่มันไนซ์ดีนะ ทั้งที่เราไม่รู้จักกันเลย แต่มึงมาทักกันน่ารักๆ ชอบอ่ะ ดูเป็นมารยาทที่ดีในสังคม
ไม่รู้โชคดีหรือเปล่า…อากาศที่อเมริกาช่วงปลายซัมเมอร์แดดเปรี้ยง ร้อนจับใจจริง อุณหภูมิวิ่งแถวๆ 34-36c ตอนกลางวัน ส่วนกลางคืนเย็นๆ 22-24c รู้สึกไม่ต่างจากที่บ้านเลย เพียงแค่ที่นี่เดินไปไหนให้ตาย เหงื่อก็ไม่แตกชุ่มเท่านั้นเอง
ตอนนี้..ได้เวลากลับคืนถิ่นเดิมที่เราจากมาแล้วค่ะ ตุ๊ดเก็บกระเป๋าไปเช็คเอ้าท์ตอนมืดๆ รถเชวี่คันใหญ่มารับ ขับไปบนไฮเวย์สาย 22 มุ่งหน้าสู่สนามบิน วันนี้คนขับชื่อ ไรอัน ดูอารมณ์ไม่ดีนัก อาจเป็นเพราะตุ๊ดขึ้นรถสาย หรือ เขาเกลียดตุ๊ด ได้ยินเขาสบถว่า “FUCK!” ออกมา แหม..เป็นคำลาที่ประทับใจ
คนเดียว..ต่างแดน..ห่างบ้านครึ่งโลก แต่กลับไม่รู้สึกเดียวดาย ทั้งที่ไม่รู้จักใครเลย นี่คงเป็นวิถีของการเอาตัวรอด มองข้ามอุปสรรคของภาษา ไม่ว่าจะมาจากไหน ภาษาอะไร มาถึงจุดนี้เราจะสื่อสารและเข้าใจกันได้อย่างน่าประหลาด
ประสบการณ์แบบนี้..ชีวิตปกติคงไม่มีปัญญามา ขอขอบคุณทุกโอกาส และยินดียิ่งนักที่ตุ๊ด(คิดเยอะ)ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ คุ้มค่าจริงๆ เบิกทวาร เอ้ย..เบิกทางช่องทางขายตรงที่นี่แล้ว ตุ๊ดคงคิดถึงแดดแจ่มๆ ที่แคลิฟอร์เนียเป็นแน่
สุดท้าย…เรื่องนี้คงไม่มีตอนจบ เพราะตุ๊ดถือเคล็ด จะไม่บอกลาจากดินแดนแห่งนี้ไป มั่นใจว่าตุ๊ดคนเดิมจะต้องกลับมาที่นี่อีกแน่นอน..!! “สวัสดี”
พาไปเที่ยว: Hoo Jeaneration
“ลอสแองเจลิส..ครั้งแรก” ตอนที่ 1
“ลอสแองเจลิส..ครั้งแรก..(ไปคนเดียว)” ตอนที่ 2
“ลอสแองเจลิส..ครั้งแรก..(เมื่อไม่มีน้ำกินและเซเว่นอีเลฟเว่นแห่งอเมริกา)” ตอนที่ 3
“ลอสแองเจลิส..ครั้งแรก..(ทุกอย่างมันเยอะ…ใหญ่ ใหญ่)” ตอนที่ 4
