เกือบจะครบปีพอดีที่ไปอเมริกา ได้ฤกษ์เขียนเล่าประสบการณ์ อันน่าน่าระทึก ซะหน่อย จริงๆ ก็ไม่เคยคิดอยากที่จะไปประเทศนี้เลย จริงๆ แต่โอกาสได้บินไปเที่ยวฟรีๆ เป็นของขวัญจากพี่ นี่มัน ไม่เอาก็จะเสียมารยาทนะ อิอิ…
ปุ๊บปั๊บ!! ใจง่ายตัดสินใจทำวีซ่า ก่อนเดินทาง 10 วัน แล้วเดี๋ยวเรามาเล่าเรื่องการทำวีซ่าให้ฟังครั้งหน้าแล้วกันนะ
เมืองที่เราไปเที่ยวมาคือ Florida จะเป็น แหล่งท่องเที่ยวติดทะเล ชื่อว่า Fort Walton Beach ใช้เวลาบินข้ามน้ำข้ามทะเล ประมาณ 17 ชั่วโมงถ้าจำไม่ผิด เปลี่ยนเครื่อง 3 รอบจ้า รอบแรก Narita -Japan รอบที่สอง Minneapolis-Americaa รอบสาม Atlanta-America การเปลี่ยนเครื่องนี่มันช่างน่าตื่นเต้น ซะนี่
ถ้าใครต้องบินไปไกลๆ และต้องต่อเครื่องเราว่าควรจะให้เวลาเปลี่ยนเครื่อง ประมาณ 2 ชั่วโมงกำลังดี ถ้าน้อยกว่านี้จะตื่นเต้นมาก ตอนลง Narita-Japan ก็ไม่เท่าไหร่ ยังอยู่ในโซนเอเชีย ชิลๆ แลดูหน้าคุ้นๆ
ได้เวลาขึ้นเครื่องไปลง Minneapolis-America อยู่บนเครื่องนี่พูดเลย ไม่เคยกลัวเจ็ทแลค กิน นอน และดูหนัง ดู จบไป 4 เรื่อง นั่งยาวไป 10 ชัวโมงกว่าจะถึงและเข้าเขตอเมริกาในที่สุด
ความตื่นเต้นก็บังเกิดเมื่อ ก้าวลงจากเครื่องก็เจอทั้งเจ้าหน้าที่ และคนรอคิวทั้ง ผิวสี ผิวขาว เดินกันขวักไขว่แทบจะชนกัน และที่สำคัญต้องตรวจ เช็คสัมภาระ และทำการจัดการโหลดกระเป๋าอีกรอบจ้า ก็เรายังไม่ถึงที่หมายนี่นาก็ต้องทำสิ!! ไปถามเจ้าหน้าที่เพื่อเช็คเพื่อให้มั่นใจกระเป๋าตรูจะถึงที่หมายแน่นอน ก็ไม่มีปัญหาอะไร
แถวรอผ่านตม. นี่เยอะจริงๆ โชคดีที่เราเผื่อเวลาไว้ประมาณ 3 ชั่วโมง กว่าจะถึงถึงคิวเรา หลังจากรอมานาน ก็เดินเข้าไป ยิ้มๆ ทักทาย เซ ไฮ (แอคติ้ง ร่าเริง ขัดแย้งกับใบหน้าอย่างมากคิดดูสภาพคนเพิ่งลงจากเครื่อง กินและนอนมาตลอด ปากมันแผลบ หัวยุ่ง หน้าโทรมและดูเพลียมากค่า) ก็ไม่มีอะไรมาก แสกนนิ้ว แล้วตอบคำถาม ผ่าน ตม มาได้ แทบจะกระโดดกอดเลยเรา นี่เฮ้ยผ่านมาได้แล้วนะ ฮ่าๆๆ
และระหว่างเดินเข้าไปรอเปลี่ยนเครื่อง ก็เพิ่งรู้สึกได้ถึงความหนาวเย็น ยังกะอยู่ในตู้แช่ อากาศเย็นมาก -3 C เห็นจะได้ นั่งรอเปลี่ยนเครื่องที่ Gate มองออกไปทะเลกระจก หืมมมมม หิมะหนาปึ๊กเลย ไม่ไหว ไม่ไหวนั่งไม่ได้ ก็เลยต้องเดินไปเดินมา หาอะไรเล่นไปพลางๆ 
ฆ่าเวลาด้วยการเดินเล่นและไปเข้าห้องน้ำ… เลือกห้องน้ำอยู่นาน เหมือนจะเลือกไม่ได้เลย ก็มันเหมือนกันหมด ประตูทุกห้องจะปิดไม่สนิท ช่องประตูกว้างมาก คนข้างนอกมองเข้ามานี่เห็นเลยนะถึงจะไม่มากก็เถอะ
อย่าว่าแต่คนข้างนอก ไอ้เราอยู่ข้างในก็มองเห็นคนข้างนอก อืมก็ไม่เป็นไร เค้าไม่รู้จักเรา เข้าๆไปเถอะ ก็แลดูปลอดภัยดีนะ มองเห็นกัน
ถึงเวลาขึ้นเครื่อง ไปต่อ อีกครั้ง เอาเป็นว่าอ่านต่อ ตอนหน้าไป “ฟลอริด้า” คนเดียว ตอนที่ 2 สัมผัสทะเลที่ Fort Walton
คำคมฝากไว้:ถ้าอยากรู้ว่าเวลา 1 นาทีมีค่าขนาดไหน ให้ไปถามคนที่ตกเครื่องนะ
